ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΗΡΘΑΝΕ!

...και δεν έχουνε να πάνε πουθενά

Προχτές περπατώντας σε ένα δρομάκι της πόλης αντιλήφθηκα κάτι ωραίο. Θα στο πω αλλά μη με κοροϊδέψεις. Εντάξει.

Ήρθανε τα σίξτις!

Δεν ξέρω αν μπήκανε ξανά τώρα τελευταία ή δεν είχανε βγει ποτέ. Και τα δυο στέκουν, εξαρτάται πως το βλέπεις.

Κοίτα τριγύρω σου και πες μου αν διαφωνείς.

Ρε, περνάει κόσμος στο δρόμο και φοράει καμπάνες παντελόνια, καπελάκια από άλλες εποχές, γυαλιά ηλίου πιο μεγάλα κι από το κεφάλι του. Φραμπαλάδες στα γυναικεία φορεματάκια και λουλουδένια σχέδια και χτενίσματα.

Αυτοκινητάκια-σακαράκες, που κάποιος τους ξανάδωσε ζωή, τα φούλαρε με μπενζίνα και τα ξανάβγαλε στους δρόμους. Δεν πεθαίνουνε με τίποτα, κι όταν πάλι τύχει και σου μείνει, ή αυτό θα φταίει ή το άλλο. Απλά πράματα. Ούτε ηλεκτρονικούς εγκεφάλους, ούτε εξωγήινα εξαρτήματα από τον πλανήτη Κρύπτον που κοστίζουνε όσο η κούρσα ολόκληρη. Αλλάζεις δυο βίδες κι είσαι έτοιμος να πάρεις τους δρόμους ξανά.

Τα βινύλια αρχίσανε να κινούνται ξανά, αφού πρώτα όλα τα σιντιά-άλμπουμ δολοφονήθηκαν αγρίως από τη γνωστή τρομοκρατική οργάνωση Εμ-Πιθρή σε συνεργασία με το γνωστό νονό της νύχτας, τον Ιν Τερνέτ.

Πάρε, λοιπόν, κι εσύ ένα πικ-απ. Ο ήχος είναι διαφορετικός. Η μουσική εκείνης της εποχής γύρισε, οι κιθάρες απ(α)λές σε κάνουνε να θέλεις να χορέψεις κι όχι να βουλιάξεις στην πολυθρόνα. Τα πνευστά καθίσανε πάλι στο τιμόνι. Το σουίνγκ, το ροκενρόλ, το ροκαμπίλι είν’ εδώ. Χτένα και μπριγιαντίνη. Πρόσεξες τον Τζόνι δίπλα σου που τραγουδά; Τον ακούς να κάνει χριτσχρίτς. Τον γρατζουνάει, βλέπεις, η βελόνα.

Ο Έλβις κι ο Μόρισον στέκονται στη γωνιά, πίσω από το τζουκμπόξ, και μας κλείνουνε το μάτι. Μην τους αφήσεις να κλείσουνε και το άλλο.

Πιες μια παγωμένη ξανθιά στην υγειά τους.