Δευτέρα 9 Μαρτίου 2009

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΩΝ ΦΕΤΙΝΩΝ ΑΛΚΥΟΝΙΔΩΝ

ποιός τις έκλεψε;

ή

όποιος έχει τη μύγα να τη φέρει πίσω

ή

πάει το παιδί, το χάσαμε…


Στο είπα εδώ και καιρό. Στο εκμυστηρεύτηκα, στο σιγοψιθύρισα. Στο αυτί, να μη μας ακούσουνε όλοι οι υπόλοιποι. Δε λες όμως να με καταλάβεις. Εδώ είναι το κουμπί. Δε σου ζήτησα να συμφωνήσεις. Δεν προσπαθώ να σε πείσω για τίποτα Όχι. Δεν έχω το δικαίωμα να απαιτήσω κάτι τέτοιο. Μόνο να με καταλάβεις σου ζητώ. Άκουσέ με πρώτα και μετά βγάλε το συμπέρασμά σου.

Έχει δυο μήνες που μου μπήκε το καλοκαίρι και κανείς άλλος δεν το πήρε χαμπάρι. Ούτε καν τις αλκυονίδες δε ρωτήσαμε πούθε βρίσκονται. Μας ξεχάσανε και τις ξεχάσαμε. Είναι ωραία να έχει μπει το καλοκαίρι και να είσαι ο πρώτος, αλλά και ο μόνος, που το αντιλήφθηκε. Το απολαμβάνεις περισσότερο. Είναι όλο δικό σου. Ψάχνεις όμως να βρεις κι άλλους να μοιραστείς αυτόν τον ενθουσιασμό. Κάποιοι γελάνε μαζί σου, δε βιάζονται να φτάσουν εκεί, ζουν το τώρα, τον χειμώνα τους, ακόμη είναι κλεισμένοι στα καβούκια τους, αγχωμένοι, το μοναδικό τους καλοκαίρι είναι η συντροφιά της τηλεόρασης, δε βιάζονται όμως τρέχουν να προλάβουν, τις δουλειές, το χρόνο που κυλάει. Πολύ άγχος, πολλή κούραση. Δεν είναι όλοι έτσι, κάποιοι χαμογελάνε και είναι μια χαρά. Αυτό είναι ωραίο. Κι ο χειμώνας είναι ωραίος. Εντάξει. Όμως δεν κρατάει το ίδιο για τον καθέναν.

Υπερβολές. Έτσι μου είπες. Δε σε παρεξηγώ, εσύ μπορεί να το βλέπεις ημερολογιακά. Αν δεν έρθει η 1η του Ιούνη δε βουτάς. Λες και τον Ιούνη δε βρέχει. Αν δε βουτήξεις, δεν ήρθε το καλοκαίρι. Λες και το καλοκαίρι πάει μαζί με τη βουτιά. Αν δε βάλεις το κοντομάνικο, το ίδιο. Αν δε μαζέψεις την ομπρέλα στο πατάρι. Αν δε βγάλεις το μπουφάν από πάνω σου. Δικαίωμά σου και σεβαστό, δε σου ζήτησε κανείς να βιαστείς.

Ήμουνα λοιπόν ο πρώτος που το πήρε χαμπάρι. Έτσι μου φαίνεται.

Σιγά-σιγά μπήκανε και άλλοι στο νόημα και γίναμε κάμποσοι. Τον Ιούνη όμως θα το ξέρουν και οι πέτρες και τότε οι παραλίες μας θα βογκάνε. Θα ψάχνουμε πάλι για ημιπαρθένα μέρη όπου θα είμαστε ξανά λίγοι, όπου θα βλέπεις τον ορίζοντα στο βάθος και όχι τους κάλους του πλαϊνού λουόμενου. Η αναζήτηση αυτή είναι το ωραίο.

Το ονομάζω καλοκαίρι, το ονομάζεις κάπως αλλιώς. Μιλάμε για το ίδιο πράγμα, για τότε που οι ρυθμοί και η διάθεση αλλάζουν προς το καλύτερο. Δεν είναι ότι όλα στρώνουνε με μιας στη ζωή σου, παύεις όμως να ανησυχείς τόσο πολύ για τόσο ασήμαντα πραγματάκια. Χαζεύεις τον ήλιο και τη θάλασσα, κάνεις μια βουτιά και τα ξεχνάς όλα. Περιμένεις να περάσει το οχτάωρο, να περάσει η βδομάδα (οι πέντε της μέρες) και να βρεθείς εκεί, μακριά. Να χαϊδέψεις τη θάλασσα, να πλατσουρίσεις με τα κύματα, να πάρει λίγο χρώμα το κορμί και η ζωή σου.

Θα μου πεις ότι εμείς που μιλάμε ήδη για καλοκαίρι είμαστε φαντασμένοι, ότι αυτό που νιώθουμε είναι ένα ψέμα, ένα παραμύθι. Είναι Φλεβάρης ακόμη. Δε θα διαφωνήσω σε τίποτα από τα παραπάνω. Κακό δεν κάνει όμως σε κανέναν κάτι τέτοιο. Ενοχλείται κανείς από το δικό μας καλοκαίρι; Μέσα μας είναι καλοκαίρι και, όταν έρθει και για εσάς το καλοκαίρι, εμείς θα είμαστε ήδη εκεί και θα σας περιμένουμε, αραχτοί κάτω από μια σκιά.

Αφού μυρίζει πλίτι-πλίτσι, εγώ φταίω;


ΤΕΛΟΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου